Za wzór do rekonstrukcji posłużyła rycina pochodząca z 1822 r. Dawne pomieszczenia kuchenne były ciemne, rozświetlane kagankami i paleniskiem, zadymione i wydzielające zapachy drażniące nozdrza, stwarzające zagrożenie pożarowe, dlatego zazwyczaj były lokowane z dala od pomieszczeń mieszkalnych.

W zrekonstruowanej kuchni z paleniskiem i okapem wyposażonej w różne sprzęty: ławy, stoły, stoliki, umieszczono wiele naczyń miedzianych, glinianych i szklanych, takich jak rondle, patelnie, garnki, czajniki, kocioł do smażenia powideł, moździerze, tasaki, dzbanki, kubki, talerze, łyżki, butelki, wagi, samowar, mikser ręczny, urządzenie do parzenia herbaty, młynek do mielenia kawy. Do sufitu zawieszono obręcz do lania świec. W kuchni czuje się również zapach ziół zawieszonych na okapie oraz wiele przypraw, w tym szafran, goździki, pieprz, ziele angielskie, liście laurowe, natomiast w naczyniach znajdują się m.in. mak, groch, soczewica, kawa, herbata. Wystawę przygotowano w oparciu o zbiory własne muzeum.