Prosta szopka kolędnicza, z dwuspadowym dachem i pustą przestrzenią pomiędzy deszczułkami, w której poruszano lalkami. Za oświetlenie służyła żarówka zasilana baterią, choć pierwotnie używano świeczek. Na Lubelszczyźnie kolędowano z szopką od Bożego Narodzenia do 2 lutego. Zwyczaj był żywy do wybuchu II wojny światowej, jednak w latach 50. i 60. XX wieku etnografowie pracujący w terenie rejestrowali tego typu kolędowanie. Szopkarzami byli z reguły młodzi chłopcy. Przedstawienie zazwyczaj rozpoczynało się odśpiewaniem powszechnie znanej kolędy, po której odgrywano sceny przy użyciu kukiełek. Wśród nich były m.in. anioł, diabeł, śmierć, Żyd, Cygan, król Herod i dziad proszalny. Każda z figurek była trzymana przez szopkarza za drewniany trzonek, będący jej częścią. Scenariusze przedstawień zawierały pewną dozę dowolności, mimo to stałym ich punktem była scena w której śmierć ścina głowę Herodowi.