Wystawa „Cieniom pamięci” Skolimowskich w Surhowie prezentuje pamiątki rodzinne podarowane Muzeum Regionalnemu w Krasnymstawie przez Panią Marię Dorotę Błażejewicz, wnuczkę urodzonego w Wielkopolu koło Gorzkowa Zygmunta Skolimowskiego (1883-1960), „wieczystego” dzierżawcy majątku Surhów. W skład dóbr, które w 1920 roku Zygmunt Skolimowski przejmuje w dzierżawę od ówczesnego właściciela tj. Augusta Adolfa Józefa hr. Cieszkowskiego wchodziły wówczas: folwark Surhów, Augustówka i Dzierżawa, a także gorzelnia i młyn. Umowę dzierżawy honoruje także nowy właściciel majątku, którym w 1932 roku zostaje spadkobierca Augusta Cieszkowskiego – Jan hr. Tyszkiewicz i mimo jego tragicznej śmierci w wypadku lotniczym w 1937 roku jest kontynuowana. Zygmunt Skolimowski wraz z żoną zamieszkuje w pałacu w Surhowie. Tam w 1925 roku na świat przychodzi jego córka Jadwiga.

Zamiłowanie do koni (wynikające zapewne z tego, że w okresie I wojny światowej służył jako rotmistrz w rosyjskiej kawalerii, a następnie w armii polskiej gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego) sprawiło, iż wraz ze swym bratem Józefem założył prywatną stadninę. Był także zaangażowany w działalność stowarzyszenia zrzeszającego hodowców koni z terenu ówczesnego województwa lubelskiego. W okresie międzywojennym Z. Skolimowski pełnił także funkcje prezesa Związku Ziemian powiatu krasnostawskiego oraz prezesa Ochotniczej Straży Ogniowej w Surhowie. W latach II wojny światowej Skolimowscy zaangażowali się m.in. w ochronę miejscowej ludności przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec. Po wejściu armii sowieckiej zostaje w październiku 1944 roku aresztowany przez NKWD. W wyniku udanej akcji partyzantów Armii Krajowej na więzienie w Krasnymstawie w tym samym miesiącu zostaje uwolniony. Najpierw ukrywa się pod fałszywym nazwiskiem Sawicki w okolicach Gorzkowa, a później Szczebrzeszyna. Chcąc uniknąć aresztowania podejmuje decyzję o wyjeździe z Lubelszczyzny.

W ciągu następnych lat kilkukrotnie zostaje aresztowany przez UB, pod różnymi zarzutami, a następnie zwalniany. Nie mogąc wrócić do Surhowa, ze względu na upaństwowienie przez komunistów dzierżawionego przez niego majątku, wyjeżdża w inne rejony Polski. Zatrudnienie znajduje w tworzonych po wojnie państwowych stadninach koni w Racocie, Dłoni, Mosznie i Krosnowicach. Od 1959 roku pracuje w Państwowych Nieruchomościach Ziemskich w Szczecnie, a w ostatnich miesiącach życia na Torach Wyścigów Konnych we Wrocławiu. Zygmunt Skolimowski zmarł w lipcu 1960 roku. Pochowany został na cmentarzu powązkowskim w Warszawie.

Na przygotowanej ekspozycji można obejrzeć ocalone przez rodzinę Skolimowskich liczne pamiątki niegdyś przechowywane w pałacu w Surhowie, w tym m.in. portrety, wyroby rzemiosła artystycznego, dokumenty i fotografie. Kuratorem wystawy jest Artur Capała – kustosz w Dziale Historii i Numizmatyki krasnostawskiego muzeum.